Bazen bir hayale dalıyorum; Kitap yazmışım, anlatmışım ne var ne yoksa, acıları rafa kaldırmışım sonra…Tüm çevremdekileri süzgeçten geçirmişim, çoğuna da veda etmişim…Bambaşka bir şehirde, rastgele bir köşe başında karşılaşmışım onla yıllar sonra, sorgusuz sarılmışım yine boynuna… Aksiymişim hala ama bu kez sımsıkı sarılıp, dudaklarıma yaklaşıp seni seviyorum demeyi öğrenmiş, bende gözlerime gülmeyi öğretmişim onunla…Kızımız varmış, şımarıkmış…Göz kenarlarımda ki kaz ayakları belirginleşmiş, onunda biraz saçı seyrekleşmiş, yarım gülüşü gamzemi belirginleştirdiğinde aynı şeyi istemişiz biz zaten hep gülüşümüzden öpmeyi sevmişiz.
Sonra kendime geliyorum…Allah aşkına yapma kızım diyorum, yapma Tuğba, ne olur yapma artık bunu kendine…
Hayaldi, ne hayaldi ama? diyorum sonras
ında…
Ne hayaldi! Kızımız ve gülüşünden öpmek kısmı güzeldi…
…azazine…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder